چارلز هاردین هالی Charles Hardin Holley (زاده ۱۹۳۶ - درگذشته ۱۹۵۹) معروف به بادی هالی نوازنده و خواننده آمریکائی و از بنیان‌گذاران سبک موسیقی راک اند رول بود.

او زاده شهر لاباک در ایالت تکزاس بود و از کودکی به نوازندگی ویولن و پیانو و گیتار پرداخت. در ۱۹۵۵ با دیدن اجرائی از الویس پریسلی به موسیقی راک جلب شد و با تشکیل گروه کریکتس کار خود در این نوع موسیقی را آغاز کرد.

اجراهای او و سبک ویژه‌اش در نواختن و خواندن موسیقی راک تأثیر زیادی بر دیگر جوانان آن دوران به ویژه بر جان لنون گذاشت که در کنسرت بادی هالی در لندن شرکت داشت.

در ۳ فوریه ۱۹۵۹ هنگامی که با یک هواپیمای کوچک بیچ‌کرافت بونانزا همراه با گروهش می‌خاست به شهر فارگو در ایالت داکوتای شمالی برود، هواپیما به دلیل توفان و برف شدید سقوط کرد و بادی هالی و سه نفر همراهش کشته شدند. در سال ۱۹۷۱ دان مک‌لین آهنگ معروف «پای آمریکائی»^[۱] را به یاد بادی هالی خواند و جمله "روزی که موسیقی مُرد"^[۲] را با تاریخ ۳ فوریه ۱۹۵۹، روز مرگ بادی هالی، در خاطره‌ها درهم آمیخت.

الویس پریسلی

الویس آرون پریسلی (به انگلیسی: Elvis Aaron Presley) ‏ (۱۹۳۵ - ۱۹۷۷ میلادی) خواننده و هنرپیشه آمریکایی و یکی از موفق‌ترین شخصیت‌ها در هنر معاصر و موسیقی آمریکا در قرن ۲۰ است.^[۱] او در دوران شکوفا شدن موسیقی سبک راک اند رول به ویژه در نیمه دوم دهه ۱۹۵۰ بر آن حکمرانی می‌کرد، چنانکه به «سلطان راک اند رول» مشهور شد. الویس از سال ۱۹۵۶ به بعد با اجرای ۴۵ ترانه که از هرکدام از آنها بیش از یک میلیون نسخه به فروش رفت و با بازی در ۳۳ فیلم سینمایی و حضور در برنامه‌های تلویزیونی و کنسرت ها موفقیت اقتصادی رکوردشکنی را کسب کرد و مرگ او در سن ۴۲ سالگی به محبوبیت وی در بین هوادارانش و به فروش موفق کارهای او خاتمه نبخشید. او به سان یک فرهنگ نامیرا همچنان در ذهن و قلب مردم جهان زنده است. بعد از مرگش فروش آثارش رو به فزونی گذاشت و حتی بازدید از آرامگاه او جزو یکی از نمادهای صنعت گردشگری آمریکا به شمار می‌رود. الویس پریسلی به عنوان یک فرهنگ دیداری شنیداری بزرگترین هنرمند دوران معاصر محسوب می‌شود. او همچنین با فروش بین ۶۰۰ میلیون تا ۱ میلیارد^[۲] نسخه از آثار، پرفروش‌ترین و موفق‌ترین خواننده تاریخ است. جان لنون، عضو اصلی بیتلز دربارهٔ الویس گفت: «قبل از الویس هیچ چیز نبود».

الویس پریسلی

جیمز داگلاس موریسون (به انگلیسی: James Douglas Morrison) (۸ دسامبر ۱۹۴۳، ۳ ژوئیه ۱۹۷۱) آهنگساز، شاعر، نویسنده، کارگردان فیلم آمریکایی و خواننده گروه دورز بود.^[۲]

جیم موریسون در شهر ملبورن در ایالت فلوریدا بدنیا آمد. او تبار اسکاتلندی-ایرلندی^[۳] و یک خواهر (آنه روبین) و برادر (اندرو لی) کوچکتر از خودش داشت.

در سال ۱۹۴۷ و زمانی که چهارساله بود شاهد وقوع یک تصادف رانندگی بود که در آن چند بومی آمریکایی به شدت مجروح شدند. این اتفاق تاثیر عمیقی بر موریسون گذاشت و او بعدها در آهنگ «Dawn's Highway» از آلبوم «نماز گزار آمریکایی» و همچنین آهنگهای «Peace Frog» و «Ghost Song» از این حادثه به تلخی یاد می‌کند.

گفته می‌شود جیم موریسون دارای بهره هوشی ۱۴۹ بوده‌است.^{[نیازمند منبع]} از او چند مجموعه شعر و فیلم کوتاه مستند نیز بجای مانده‌است. مجله رولینگ استونز در رده‌بندی «۱۰۰ خواننده برتر تمام تاریخ» جایگاه ۴۷اُم را به جیم موریسون اختصاص داده‌است.

همچنین وی به خاطر صدای باریتون (صدایی بین بم و زیر)، طرفداران فراوانش، پژوهش‌هایش، شخصیت ویژه‌ای که بر روی صحنه اجرا داشته و همچنین اشعارش دارای شهرت فراوانی می‌باشد.

جان وینستون لنون (به انگلیسی: John Winston Lennon) (متولد ۹ اکتبر ۱۹۴۰ - درگذشته ۸ دسامبر ۱۹۸۰)، خواننده، ترانه سرا، موسیقیدان، آهنگساز و شاعر، از معروف‌ترین، شناخته‌ترین و برجسته‌ترین چهره‌های دنیای موسیقی راک، در انگلستان، به دنیا آمد. او به‌عنوان یکی از اعضای موسس گروه بیتلز و یکی از اعمالی‌ترین افراد در افزایش بافت تاریخی موسیقی عامه‌پسند، در سراسر جهان شناخته شد. وی به‌همرا پل مک کارتنی یکی از موفق‌ترین مشارکت‌ها را در نوشتن ترانه در قرن بیستم انجام دادند. در سال ۱۹۷۰ که گروه آن‌ها از هم پاشید، وی بصورت انفرادی حرفه‌اش را ادامه داد، اما باعت انتقاد و حتی تحسین‌آمیز شدن آلبوم او «جان لنون پلاستیک باند» شد. لنون در سال ۱۹۷۵ ارجعیت زمان را برای خانواده‌اش گذاشت و آلبوم جدیدش «فانتزی دو» را در سال ۱۹۸۰ منتشر کرد، اما سه هفته پس از انتشار این آلبوم، به ضرب گلوله بهقتل رسید.

لنون که متولد و بزرگ‌شده لیورپول بود، در ۹ اکتبر ۱۹۴۰ در شهر لیورپول انگلیس، در خانواده‌ای از طبقه کارگر به‌دنیا آمد. وی همواره می‌خواست مانند پدرش یک ملوان شود، اما پس از گوش‌سپردن به آهنگ‌های الویس پریسلی به موسیقی روی آورد. شهرت لنون با آوازه‌خوانی در گروه موسیقی بیتلز شروع شد، گروهی که وی بنیان‌گذار و درواقع مغز متفکر آن به شمار می‌رفت و با عضو دیگر گروه پل مک کارتنی ایجاد کرده بود. این گروه ۱۲ آلبوم منتشر کرد که اولین آنها «Please, Please me» در مارس ۱۹۶۳ به بازار آمد. پس از آن‌که آهنگ اصلی آلبوم در صدر فروش در بریتانیا و آمریکا قرار گرفت، دیگر شهرت لنون فراگیر شده بود.^[۱]

در سال ۲۰۱۰، فروش آلبوم انفرادی لنون، در ایالات متحده بیش از ۱۴ میلیون فروش آلبوم، به‌همراه داشت. تعداد ۲۵ تک‌آهنگ او در ۱۰۰ اثر برتر بیلبورد ایالات متحده نیز نمودار بودند. لنون ماهیت سرکش و شوخ طبعی در موسیقی خود داشت. نوشتنارها، نقاشی‌ها و فیلم‌های او بر پایه مصاحبه‌های وی، او را فعال سیاسی صلح‌طلب و بحث برانگیز نشان می‌داد. وی در سال ۱۹۷۱ به شهر نیویورک نقل‌مکان کرد، جایی که منتقد جنگ ویتنام و دولت ریچارد نیکسون بود، و به اخراج و یا تبعید وی از خاک ایالات متحده حاصل شد. در حالی که آهنگ‌ها و ترانه‌های خود رابر پایه سرود «جنبش ضد جنگ» به تصویب رساند.

او به‌جز موسیقی در زمینه‌های سیاست، صلح، نویسندگی و هنرپیشگی هم فعالیت کرده بود. لنون به عنوان یکی از بهترین‌های موسیقی قرن بیستم در سراسر دنیا شناخته می‌شود. چنان‌که در نظرسنجی بی‌بی‌سی از مردم انگلستان، در سال ۲۰۰۲، مقام هشتم و از دید مجله رولینگ استون مقام پنجم را کسب، و او را در بین صد شخصیت برتر بریتانیایی در طول تاریخ، نشان داد.

لنون صاحب دو فرزند، از دو همسر خود بود. جولیان لنون از همسر اولش سینتیا لنون و شان اونو لنون از همسر دومش یوکو اونو، که هردو پا در راه موسیقی گذارده‌بودند.

وی در موسیقی سبک راک اند رول، در دهه شصت میلادی، تأثیر به‌سزایی داشت، به‌طوری که برخی از ترانه‌های خوب بیتلز از کارهای او هستند و ترانه‌های وی از ترانه‌های مک‌کارتنی درون‌گرایانه‌تر نیز می‌باشد «دشت‌های توت فرنگی برای همیشه» (۱۹۶۷)^[۲] و «من گراز دریایی هستم» (۱۹۶۷)^[۳] از تک‌آهنگ‌های به‌یادماندی او می‎باشد.

یکی از اظهار نظرهای جنجال‌برانگیز جان لنون در سال ۱۹۶۶ و در دورهٔ اوج شهرت بیتل‌ها بود. لنون طی مصاحبه‌ای که در ۴ مارس ۱۹۶۶، با روزنامهٔ انگلیسی ایونینگ استاندارد انجام داده بود، گفت که بیتل‌ها از مسیح هم محبوب‌ترند.^[۴][۵] پی‌آمد سخنان لنون برانگیخته‌شدن خشم مقامات واتیکان، تحریم محصولات بیتل‌ها، لغو کنسرت‌های‌شان و سوزانده‌شدن صفحه‌ها و عکس‌های‌شان به‌خصوص در ایالات متحده بود.^[۶] مقامات واتیکان در سال ۲۰۰۸ و پس از گذشت ۲۸ سال از مرگ لنون اعلام کردند او را به‌خاطر سخنان نسنجیده‌اش بخشیده‌اند.^[۷] در ۷۰ سالگرد تولدش گوگل نماد خود را برای احترام به او تغییر و آهنگ متن تصور کن را در کنار لوگو قرار داد.^[۸] جان لنون آهنگهایی با مضمون صلح دارد، ازجمله مشهورترین آهنگش آهنگ " تصور کن" یا " به صلح شانسی بده"و " زنده باد مردم"و "قهرمان طبقه ی کارگر" و یا "تمامی نیاز تو عشق است". او در سال ۱۹۶۹ لقب شوالیهٔ خود را در اعتراض به دست داشتن بریتانیا در ناآرامی‌های نیجریه و حمایت بریتانیا از آمریکا در جنگ ویتنام قبول نکرد. آهنگ "تصور کن" در لیست پانصد آهنگ برتر تمام تاریخ مجله ی رولینگ استون رتبه ی سوم را به خود اختصاص داد. از این آهنگ به عنوان امضای جان لنون یاد می کنند.

قیمت در کاتالوگهای خارجی

توجه : درج کد پستی و شماره تلفن همراه و ثابت جهت ارسال مرسوله الزامیست .

توجه:حداقل ارزش بسته سفارش شده بدون هزینه پستی می بایست 100000 ریال باشد .

Charles Hardin Holley (September 7, 1936 – February 3, 1959), known professionally as Buddy Holly, was an American musician and singer-songwriter and a pioneer of rock and roll. Although his success lasted only a year and a half before his death in an airplane crash, Holly is described by critic Bruce Eder as "the single most influential creative force in early rock and roll."^[1] His works and innovations inspired and influenced contemporary and later musicians, notably the Beatles, the Rolling Stones, Bob Dylan, and Elvis Costello, and exerted a profound influence on popular music.^[2] In 2004, Rolling Stone magazine ranked Holly number 13 on its list of the 100 greatest artists of all time.^[3]

Buddy Holly

Elvis Aaron Presley^[a] (January 8, 1935 – August 16, 1977) was an American singer and actor. Regarded as one of the most significant cultural icons of the 20th century, he is often referred to as "the King of Rock and Roll", or simply, "the King".

Born in Tupelo, Mississippi, Presley and his family moved to Memphis, Tennessee, when he was 13 years old. His music career began there in 1954, when he started to work with Sam Phillips, the owner of Sun Records. Accompanied by guitarist Scotty Moore and bassist Bill Black, Presley was an early popularizer of rockabilly, an uptempo, backbeat-driven fusion of country music and rhythm and blues. RCA Victor acquired his contract in a deal arranged by Colonel Tom Parker, who was to manage the singer for more than two decades. Presley's first RCA single, "Heartbreak Hotel", released in January 1956, was a number-one hit in the US. He became the leading figure of rock and roll after a series of network television appearances and chart-topping records. His energized interpretations of songs and sexually provocative performance style, combined with a singularly potent mix of influences across color lines that coincided with the dawn of the Civil Rights Movement, made him enormously popular—and controversial.

In November 1956, he made his film debut in Love Me Tender. In 1958, he was drafted into military service: He resumed his recording career two years later, producing some of his most commercially successful work before devoting much of the 1960s to making Hollywood movies and their accompanying soundtrack albums, most of which were critically derided. In 1968, following a seven-year break from live performances, he returned to the stage in the acclaimed televised comeback special Elvis, which led to an extended Las Vegas concert residency and a string of highly profitable tours. In 1973, Presley was featured in the first globally broadcast concert via satellite, Aloha from Hawaii. Several years of prescription drug abuse severely damaged his health, and he died in 1977 at the age of 42.

Presley is one of the most celebrated and influential musicians of the 20th century. Commercially successful in many genres, including pop, blues and gospel, he is the best-selling solo artist in the history of recorded music,^[5][6][7][8] with estimated album sales of around 600 million units worldwide.^[9] He was nominated for 14 competitive Grammys and won three, also receiving the Grammy Lifetime Achievement Award at age 36, and has been inducted into multiple music halls of fame.

Elvis Presley

James Douglas "Jim" Morrison (December 8, 1943 – July 3, 1971) was an American singer and songwriter best remembered as the lead vocalist of the Doors.^[1]

Due to his songwriting, baritone voice,^[2] wild personality and performances, he is regarded by critics and fans as one of the most iconic and influential frontmen in rock music history, and, due to the dramatic tinges surrounding his life and death, in the latter part of 20th century he was one of popular culture's most rebellious and oft-displayed icons, on a par with the likes of Che Guevara, representing generational gap and youth counterculture.^[3] He was also well known for improvising spoken word poetry passages while the band played live. Morrison was ranked number 47 on Rolling Stone's list of the "100 Greatest Singers of All Time",^[4] and number 22 on Classic Rock Magazine's "50 Greatest Singers In Rock".^[5]Ray Manzarek said that Morrison "embodied hippie counterculture rebellion..."^[6] Morrison was also known as the self-proclaimed "Lizard King" and "King of Orgasmic Rock".^[7]

Morrison developed an alcohol dependency. He died at the age of 27 in Paris, allegedly of a heroin overdose. No autopsy was performed, and the exact cause of Morrison's death is still disputed.^[8] His grave in Paris is a shrine to him, visited daily by numerous fans.

Jim Morrison

Jim Morrison in 1968

John Ono Lennon, MBE, born John Winston Lennon; (9 October 1940 – 8 December 1980), was an English musician, singer and songwriter who rose to worldwide fame as a founder member of the rock band the Beatles, the most commercially successful band in the history of popular music. With Paul McCartney, he formed a songwriting partnership that is one of the most celebrated of the 20th century.

Born and raised in Liverpool, as a teenager Lennon became involved in the skiffle craze; his first band, the Quarrymen, evolved into the Beatles in 1960. When the group disbanded in 1970, Lennon embarked on a solo career that produced the critically acclaimed albums John Lennon/Plastic Ono Band and Imagine, and iconic songs such as "Give Peace a Chance" and "Working Class Hero". After his marriage to Yoko Ono in 1969, he changed his name to John Ono Lennon. Lennon disengaged himself from the music business in 1975 to raise his infant son Sean, but re-emerged with Ono in 1980 with the new album Double Fantasy. He was murdered three weeks after its release.

Lennon revealed a rebellious nature and acerbic wit in his music, writing, drawings, on film and in interviews. Controversial through his political and peace activism, he moved to Manhattan in 1971, where his criticism of the Vietnam War resulted in a lengthy attempt by Richard Nixon's administration to deport him, while some of his songs were adopted as anthems by the anti-war movement and the larger counterculture.

As of 2012, Lennon's solo album sales in the United States exceeded 14 million and, as writer, co-writer or performer, he is responsible for 25 number-one singles on the US Hot 100 chart. In 2002, a BBC poll on the 100 Greatest Britons voted him eighth and, in 2008, Rolling Stone ranked him the fifth-greatest singer of all time. He was posthumously inducted into the Songwriters Hall of Fame in 1987 and into the Rock and Roll Hall of Fame in 1994.

John Lennon MBE
John Lennon, 1969
Born	John Winston Lennon 9 October 1940 Liverpool, England
Died	8 December 1980 (aged 40) New York, New York, United States
Cause of death	Murder by shooting
Occupation	Musician, singer, songwriter, record producer, artist, writer, activist