1 عدد تمبر جرج مارشال - آمریکا 1967

توجه : درج کد پستی و شماره تلفن همراه و ثابت جهت ارسال مرسوله الزامیست .

توجه:حداقل ارزش بسته سفارش شده بدون هزینه پستی می بایست 100000 ریال باشد .

در صورت نیاز به راهنمائی لطفا با شماره 09381506644 تماس بگیرید.

جرج کاتلد مارشال (به انگلیسی: George Catlett Marshall, Jr) یکی از رهبران نظامی آمریکا بین دو جنگ بزرگ جهانی بود.

او در پست‌های فرمانده ستاد ارتش، وزیر خارجه و وزیر دفاع آمریکا خدمت کرد. به خاطر مدیریت قدرتمند او در جنگ مقابل نیروهای متحدین که منجر به پیروزی متفقین در جنگ دوم جهانی شد، چرچیل او را «طراح پیروزی» نامید ^[۱] در طول جنگ جهانی دوم، او هم به عنوان فرمانده جنگی و هم مشاور مستقیم روزولت خدمت می‌کرد. او در زمان وزارت در پست وزیر خارجه به خاطر ارائه طرح مارشال برنده جایزه نوبل صلح (در سال ۱۹۵۳) شد.^[۲]

جرج مارشال
۵۰مین وزیر خارجه ایالات متحده
رئیس‌جمهور	هری ترومن
پس از	جیمز اف. بیرنز
پیش از	دین اچسون
۳مین وزیر دفاع ایالات متحده
۱۵مین رئیس ستاد ارتش ایالات متحده
اطلاعات شخصی
تولد	جرج کاتلد مارشال ۳۱ دسامبر ۱۸۸۰ انیون‌تاوون، پنسیلوانیا
مرگ	۱۶ اکتبر ۱۹۵۹ میلادی (۷۸ سال) واشینگتن، دی. سی.
مدفن	گورستان ملی آرلینگتون, شهرستان آرلینگتون، ویرجینیا
ملیت	ایالات متحده آمریکا
پیشه	نظامی، سیاستمدار
دین	کلیسای اسقفی
امضاء
خدمت نظامی
کنیه(ها)	مارشال مدبر
سال‌های خدمت	۱۹۰۲-۱۹۴۵
درجه	ژنرال
رزم‌ها/جنگ‌ها	جنگ آمریکا فیلیپین جنگ جهانی اول وسترن فرانت یورش موس آرگون جنگ جهانی دوم
جوایز	ستاره نقره جایزه صلح نوبل

کودکی

او در یک خانواده متوسط در آنینتون پنسیلوانیا به دنیا آمد. او فرزند یکی از تبارهای قدیمی ویرجینیایی‌هایی بود که در پنسیلوانیا سکنی گزیده بودند. او در سال ۱۹۰۱ در موسسه نظامی ویرجینیا پذیرفته شد.^[۳]

جنگ جهانی اول

پس از فارغ التحصیلی از موسسه نظامی ویرجینیا به درجه ستوان دومی ارتش آمریکا دست یافت. در طول جنگ جهانی اول چندبار به جبهه‌های ارتش آمریکا در فیلیپین فرستاده شد تا شیوه‌های نوین جنگ را بیاموزد. در طی جنگ با تجربیاتی که کسب کرد توانست در پست‌های حساس طراحی و آموزش شیوه‌های جنگی وارد شود و در همین راستا نیز در سال ۱۹۱۷ برای آموزش لشکر پیاده نظام فرانسه عازم آنجا شد. در اواسط سال ۱۹۱۸ ارتقا پیدا کرد و به سرفرماندهی لشکرهای اعزامی آمریکا راه پیدا کرد و توانست در آنجا به عنوان شخصیتی کلیدی در امر طراحی عملیاتهای نظامی ایفای نقش کند. او همچنین در طراحی یورش موس آرگون یکی از طراحان نبرد علیه ارتش آلمان نازی در مرزهای غربی بود.

بین جنگ اول و دوم جهانی

در سال ۱۹۱۹ به عنوان آجودان مخصوص ژنرال جان جی پرشینگ انتخاب شد. در بین سالهای ۱۹۲۰ تا ۱۹۲۴ یعنی زمانی که پرشینگ در پست فرمانده ستاد ارتش بود، مارشال در پستهایی که بیشتر جنبه‌های آموزش و طراحی عملیات در نبردهای نوین و مدرن را داشتند، گمارده شد. فعالیت‌های او بین جنگ اول و دوم جهانی به ترتیب طراحی عملیاتهای کلیدی، نویسنده در وزارت جنگ، صرف سه سال در چین و تدریس در دانشکده ارتش بود. از ژوئن ۱۹۳۲ تا ژوئن سال بعد او فرمانده پادگان اسکریون در ساحل ساوانا در ایالت جورجیا (که امروزه آن را جزیره تایبی می نامند) بود. در سال ۱۹۳۴ کتاب «پیاده نظام در نبرد» را نگاشت که درباره درس‌ها و تجربیاتی که از جنگ جهانی اول گرفته بود، مربوط می‌شد. این کتاب هنوز هم در موسسات نظامی تدریس می‌شود.

در اکتبر ۱۹۳۶ به درجه سرتیپی رسید و فرمانده پادگان ونکوور در ونکوور، ایالت واشینگتن شد و سپس در طی مراسمی در اول سپتامبر ۱۹۳۹ توسط روزولت رئیس جمهور وقت آمریکا، به درجه ژنرال تمام ترفیع یافت و این درست روزی بود که نیروهای نظامی آلمان به لهستان تاختند و آتش جنگ جهانی دوم بر افروخته شد.

جنگ دوم جهانی

زمانی که مارشال فرمانده ستاد ارتش شد، به مشکلات عمده ارتش آمریکا آشنا شد. ارتش غیرکارایی را می‌دید متشکل از بیش از ۲۰۰٫۰۰۰ مرد که تناسبی با نبردها و جنگهای نوین نداشتند و آموزشهایشان همه سنتی بودند. پس از دوره کوتاهی مصمم شد که دست به اصلاحاتی در ساختار ارتش بزند و برای همین در عرض سه سال (سال ۱۹۴۲) نفرات ارتش آمریکا را به هشت میلیون افزایش داد. بسیاری از فرماندهان و ژنرال‌های دیگر نیز توسط او به وزارت دفاع پیشنهاد می‌شدند که از میان آنها می‌توان به آیزنهاور و عمر بردلی اشاره کرد.

در دسامبر ۱۹۴۴ نخستین امریکایی بود که به مقام «ژنرال ارتش» رسید که ژنرالی پنج ستاره و معادل درجه فیلد مارشال در برخی کشورهای دیگر است. او دومین آمریکایی بود که به سطح ژنرال پنج ستاره می‌رسید چون یک روز پیش از او ویلیام لیهی به مقام دریاسالار رسیده بود. در طول جنگ دوم جهانی مارشال که اینک از تجربه بالایی در سازماندهی و طراحی عملیات برای ارتش برخوردار شده بود، بیشتر نبردهای هوایی و متحدین را طراحی کرد. تصور ان بود که او فرمانده عالی عملیات اورلرد خواهد شد اما روزولت، آیزنهاور را در آن پست قرار داد. با اینکه مارشال رابطه نزدیکی با کنگره و خود شخص روزولت داشت، نخواست تا برای کسب این مقام لابی‌گری کند. وقتی تام او برای کسب مقام فرمانده عملیات اورلرد مطرح بود گفته می‌شد که این امر در واقع تنزل مقام است چون او پست فرمانده ستاد ارتش و عضویت در ستاد مشترک را از دست می‌داد. پس از پیروزی‌های متفقین در اروپا و اقیانوس آرام مجله تایم بر او نام «مرد سال ۱۹۴۴» راداد.

پست وزارت دفاع

ماه‌های اولیهً جنگ کره به وضوح از ضعف طرح‌ریزی وزارت دفاع آمریکا خبر داد که همین امر باعث شد، ترومن وزیر وقت را برکنار کند و به جای او مارشال را کاندید تصدی این پست بگرداند. او مدت بسیار کمی در آن پست باقی‌ماند و سپس در سال ۱۹۵۱ سیاست را برای همیشه کنار گذاشت. در سال ۱۹۵۳ نیز به عنوان نماینده آمریکا در تاجگذاری ملکه الیزابت دوم شرکت کرد.

در ژوئن ۱۹۵۱ زمانی که جنگ کره بین بیروهای آمریکایی و چینی به بن بست خورده بود، یکی از نمایندگان دمکرات سنا به نام مکارتی علناً به مارشال تاخت و او را متهم کرد که در « از دست دادن چین »، او باعث شد که چین از یک دوست به دشمن تبدیل شود .^[۴] مکارتی گفت، تنها راه توضیح اینکه چه بلایی بر سر آمریکا در طی این دوره آمد در این سوال خلاصه شده است که چرا آمریکای بعد از جنگ دوم جهانی که به عنوان بزرگترین قدرت جهان در آمده بود، امروزه اینقدر ضعیف و ناتوان شده است و بی شک جواب این سوال را باید در شیوه رهبری آمریکا جست . این جواب بی شک نمایانگر توطئه ایست بسیار کثیف و در سطحی بسیار بزرگ که کوتوله‌ها آن را ترتیب داده‌اند ( منظور مارشال است ) ^[۵] و در ادامه گفت، اگر مارشال تنها نادانی بود که کارهایی که انجام شده بود را از روی نادانی انجام داده بود، بی شک، تنها در جایی به منافع کشورش می‌رسید، ولی نرسیده است و این بیان می‌کند که توطئه‌ای در کار است .^[۶][۷]

پس از منازعاتی که رخ داد، حزب دمکرات به نحو بسیار تلخی دو شاخه شد. در سال ۱۹۵۲ آیزنهاور که مشغول تشکیل کمپین برای آمادگی انتخابات بود نیز برای استفاده سیاسی جانب مکارتی را گرفت و از مارشال و سیاست او در جنگ کره هیچ دفاعی نکرد. اما بر خلاف این وقایع تلخ برای مارشال، در سال ۱۹۵۳ موفق به کسب جایزه نوبل صلح شد که تا به حال بجز او کسی از نظامیان آمریکا آن را به دست نیاورده است. سرانجام او در جمعه ۱۶ اکتبر ۱۹۵۹ وفات یافت که او را در گورستان ملی آرلینگتون به خاک سپردند.